Ekspres polarny!

 

Ekspres Polarny to klasyczna, świąteczna opowieść,

 zrealizowana w olśniewający sposób.

 

Wstawaj, wsiadaj i ruszaj w podróż swojego życia!

 

Jest Wigilia -

a Ty już za chwilę będziesz mknął Ekspresem Polarnym między górami, ślizgał się po wielkich lodowcach,

kołysał na wysokich na milę mostach

oraz rozkoszował smakiem gorącej czekolady...

 

***

 

źródło: empik

 

 

Nie ma znaczenia, dokąd jedzie pociąg.

Ważne jest, by do niego wsiąść.

Chłopiec leży w swoim pokoju, nie śpi w dzień Wigilii,

 na zewnątrz pada śnieg.

Chłopiec jest podekscytowany i czujny.

Oddycha cicho. Niemal się nie porusza. Czeka.

Nasłuchuje dźwięku, którego obawia się nigdy nie usłyszeć - dzwoneczków sań Świętego Mikołaja.

Za pięć minut północ...

Nagle z łóżka podrywa go ogłuszający huk.

Oczyszcza zaparowane okno i widzi wspaniały widok - błyszczący,

czarny pociąg zatrzymuje się wprost pod jego oknem.

Para z potężnego parowozu syczy,

ulatując w nocne niebo wśród padającego śniegu.

Chłopiec wybiega na zewnątrz w piżamie i kapciach, napotyka konduktora,

który zdaje się czekać właśnie na niego.

- Jedziesz? - pyta konduktor.
- Dokąd?
- Jak to, dokąd? Na Biegun Północny, oczywiście!

Przecież to Ekspres Polarny!

:)

 

***

"Pa­mięta­cie, kiedy by­liście małymi dziećmi i wie­rzy­liście w baj­ki,

 marzy­liście o tym,

ja­kie będzie wasze życie?

 Biała su­kien­ka, książę z baj­ki,

który za­niesie was do zam­ku na wzgórzu.

 Leżeliście w no­cy w łóżku, za­myka­liście oczy i całko­wicie,

 niezap­rzeczal­nie w to wie­rzy­liście.

Święty Mi­kołaj,

Zębo­wa Wróżka,

książę z baj­ki - 

by­li na wy­ciągnięcie ręki.

Os­ta­tecznie do­ras­ta­cie.

Pew­ne­go dnia ot­wiera­cie oczy,

a baj­ki zni­kają.

Większość ludzi za­mienia je na rzeczy i ludzi,

którym mogą ufać,

ale rzecz w tym, że trud­no całko­wicie zre­zyg­no­wać z ba­jek,

 bo pra­wie każdy na­dal cho­wa w so­bie is­kierkę nadziei,

 że które­goś dnia ot­worzy oczy i to wszys­tko sta­nie się prawdą. [...] 

Pod ko­niec dnia, wiara to za­baw­na rzecz.

 Po­jawia się, kiedy tak nap­rawdę te­go nie ocze­kujesz.

 To tak, jak­byś pew­ne­go dnia od­krył,

że baśń może się nieco różnić od twoich wyob­rażeń.

 Za­mek, cóż, może nie być zam­kiem.

I nie jest ważne "długo i szczęśli­wie", ale "szczęśli­wie" te­raz.

 Raz na ja­kiś czas,

człowiek cię zas­koczy,

 i raz na ja­kiś czas człowiek może na­wet zap­rzeć Ci dech w pier­siach... "

 

n/n